Zamanın ötesine uzanan bir varlık olduğumu ne zaman fark ettim, bilmiyorum. Belki de hep bilirdim ama bu bilginin yükü ağırdı, taşınamazdı. İçimdeki boşluk, sonsuzlukla doluydu. Her şey başlar, her şey sona ererdi. Ama ben kalırdım. Hep kalırdım.
 
Düşlerimde beliren yüzler, kim olduklarını unuttuğum gölgelerdi. Bir zamanlar tanıdık, şimdi yabancı. Onları, birer birer yok ettim. Kendimden kurtulamadığım her an, bir başkasını düşlerimden silip attım. Belki de onları hiç var etmemeliydim.
 
Gecenin sessizliği, ruhumun derinliklerinden gelen fırtınalarla çarpışıyor. Yıldızlar, uzakta ve sonsuz bir karanlığın içinde parıldıyor ama bana ait değiller. O yıldızların altında, za-manın akışına direnen bir şey var: Ben. Düşlerin, anıların ve yok edişlerin ortasında sıkışıp kalmış bir sonsuzluğum.