Sultan Alaaddin, emirin sözlerini duymuyordu artık. Abisi Sultan İzzettin düştü aklına. Emir Seyfeddin`in sakladığı hüzün, bu sefer Sultan Alaaddin`e geçmişti. Sultanın gözleri doldu. Abisinin vefat (ölüm) haberi Sultan Alaaddin`i duygulandırmıştı. Gözlerinden süzülen yaşı silip, kendisine uzatılan yüzüğü aldı. Emir Seyfeddin, *Devlet büyükleri ve ileri gelenler, sizi seçti sultanım. Siz sultanımızın açık alnı ve güzel yüzüyle taç ve tahtın sevinci göklere ulaştı. Kılıç, hazine, sancak size boyun eğmiştir.* dedi.

Sultan Alaaddin, yüzüğü parmağına takarken Yusuf suresi 101. ayeti okumaya başladı: *Rabbim bana hükümranlık verdin.* Ardından, ayın buluttan, kılıcın kınından (kılıç kabı) sıyrıldığı gibi içi huzurla doldu. Kendisinden emir bekleyen Seyfeddin`e, tez (hemen) Sivas`a doğru yola çıkacaklarını bildirdi. Devlet başsız kalamazdı. Görev yerine getirilecek, emanet sahibinden alınacaktı.