Dağın yamacında bir ateş yandı;
Vaktiyle körlendi, harlandı
Eteklerinde bir cefakar vardı
Kendi düşer kendi kalkardı.

Nankörlere inat daima vefakardı.
Kül olmak yerine yamacını ısıtırdı.
Her rüzgarda güçlenir sabırla kazanırdı.
Karanlığa inat etrafını ışıtırdı.

Rüzgar kıskanır söndürmeye yeltenirdi.
Her kasırga onu daha güçlendirirdi.
Gülüşüyle bütün buzları eritirdi.
Çünkü o kendi ateşiyle hakk’a erişirdi.

Gökyüzünde bir yıldız gibiydi.
Denizin dibinde bir inci misali,
Bütün kötülükleri def etti.
Yanmadı, sönmedi çünkü o ateş
sönmeyen bir şuleydi.