Yaşamsal sırlarıyla ölüm sebebinin gizlenmesini isteyen bir kadın: Filiz...

O tüm bilinmeyen gerçeklerle büyüyen genç bir oğul: Özgür...

Suç ve adalet olgularının ters düz edilmiş denklemlerini hayatın kendi gerçekleriyle yeniden inşa etmesi. Adaletin vasıflarının güç olgusunu edindiklerini düşündüğünde ne derece iyilikten uzaklaştıkları ve mahvolan hayatlar… İstanbul`un kucağı İstiklal caddesinde yaşanan tehlikeli kovalamacalar. En saf aşklara muhtaç bedenlerin fahişe geceleri... Suçun, adaletin ve aşkın; bu insan hislerinin o gizemli derinlikleriyle sizleri de içine çekmesinden kurtulamayacaksınız.

Özgür kendine söylemekten sakındığı sözü, az işitilir bir sesle:

*Ama gitmelisin,* diye mırıldandı.

*Neden? Kırılır mıyız? Eninde sonunda bu ten sana ait olacak!*

*Teninin kokusu hala içimde, nefesin dudaklarımda...*

*Çıplak olmasak, beni sarmalasan…*

*Öyle zor ki senden ayrılması... Uzaktan izlesem seni!*

*Arada gözlerimi açtığımda yanağının sağına çarpıttığın güzel gülüşünü görmeliyim.*

*Kakülünle oynayıp güzel yüzünü okşamalıyım.*

*Tam uykuya dalma anında yüksekten düşme hissimde elimden tuttuğunu görmeliyim.*

*Kendime çekip başını omzuma yaslamalıyım.*

*Sevgilim anlamıyorum! Niçin yapmadığımızı anlayamıyorum... Sonra birden ona güvenmeli ve sitem etmemeliyim, mutlaka bir sebebi vardır diyorum. Ama anlamak gitmek olacak ve ben bunu istemiyorum.*

*Biliyor musun?*

*Sus söyleme!*

*Şu ana dek tüm yaptıklarım sana aitti; sadakatim de, ihanetim de sana aitti!*

*Korkutuyorsun beni!*

*Ya ben? Kendimden korkmuyorum mu sanıyorsun?*