Koyuverdi yapraklarım.

Şimdilerde değil sert rüzgarda, birinin nefesinde bile yıkılacak kadar güçsüzüm.

Evladını, daha dal vermemiş gönül fidanını toprağa vermiş ve her geçen mevsim acıyı hasat eden bir anneyim.

İpek sokağında döktüm yapraklarımı. Eskişehir’den İzmir’e kadar bir yaprağım kaldı bu dalda.

O da kendi canım. Yansam da kavrulsam da hatta can çekişsem de yaşıyorum.

Arkama bakarak yürümek benim hayatım. Bir romanda okumuştum:

*Herkesin gökkuşağında yedi renk olmaz, hatta bazılarının  gökkuşağı da olmaz.* yazıyordu.

Doğru benim ruhumun gökkuşağı yoktu artık.

Yavrum Dilara’m tüm rengim artık solmuştu.

Evlatsız anneyim ben.

Üç nefeslik bir ömür benimki.

Her şeye rağmen sabır, şükür ve dua…