Atalarımız: “Tatlı söz yılanı deliğinden çıkarır” diyerek tatlı sözün nice düşmanları dize getirebileceğini vurgulamışlardır. Evet, nice manevi hastalıklar dahi güzel sözlerle tedavi edilir. Nice düşmanlıkları bitiren de yine güzel sözler değil midir?

Sözle beraber üslup da güzel olunca, artık giderilmeyecek kusur, önlenemeyecek kötülük olmaz. Aşılamayacak engel, geçilemeyecek vadi, anlatılamayan meram, arz edilemeyen dert, bulunamayan derman kalmaz.  Ancak güzel söz bu kadar maharetlere sahipken, kötü söz de aynı oranda -belki daha fazla- insana zararlıdır. Hem söyleyene, hem söylenene, hem orada olana, hem olmayana zararı vardır.

Hani Lokman Hekim’e sormuşlar: “Hastaya ne yedirelim” diye. O da demiş ki:

Acı söz yedirmeyin de ne yedirirseniz yedirin, faydalıdır.”