O kadar aç kaldık her şeye. Yapmam dediğimiz şeyleri yaptık, olmaz dediğimiz şeyleri öyle güzel oldurduk ki. Karşımıza çıkan engelleri aşamayacağımızı sanıp o kadar battık ki diplere. Peki, nedir hepimizi ortak nokta da buluşturan acılarımız mıdır? Nedir bu insanların ortak sorunu. Herkes gerçekten anlattığı kadar mutlu mu, yoksa aksine anlattığı hayat istediği hayat mı? Veya biz yaşıyor muyuz istediğimiz hayatı. Neyi ne kadar biz istedik, neyi bir o kadar istemedik. Olmaması gerekenden kaçarken bile nasıl da takılı kaldık her şeye. Hayata, aşka, sevgiye hatta. Neye ne kadar açtık neyi ne kadar aldık. Hangi açlığımızı bize doğru gelen o yanlışlarla kapattık. Ne zaman dibe çekip ne zaman yukarılara taşıdık kendimizi. Hayat bize hep planlar yaparken biz o planların içinde nasıl kaldık. Kader mi her şey dersiniz? Peki, kaderse neden bu bitmek bilmeyen çırpınışlarımız?