“Bazı hayaletler sadece geceleri değil, insanın içinde yaşamaya devam eder.” Eliz, geçmişinin gölgeleriyle yaşayan bir kadın. Gerçek ile hayalin sınırında kaybolmuş, zihninin derinliklerinde ona fısıldayan bir sesle büyümüş biri. Aral… Onun en büyük sığınağı mıydı, yoksa en karanlık hapishanesi mi? Geçmişin kapıları açıldığında, anılar su yüzüne çıktığında Eliz bir gerçekle yüzleşti: Hafızası ona yalan söylüyordu. Ve her şeyi hatırladığında, artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Can, Eliz’i karanlıktan çekip çıkarmak isteyen tek kişiydi. Ama aşk, her zaman kurtuluş getirmez. Bazen insan en çok sevdiğini bile kaybetmeye mahkûmdur. Eliz’in yokluğunda, geride yalnızca gölgesi kaldı. Ama bu kez, döngü kapanmadı. Çünkü bazı hikâyeler asla sona ermez. “Gerçek nedir? Hafızamızdakiler mi, yoksa ona inanmak zorunda kaldıklarımız mı?” Sonsuz Döngü, akıl ile deliliğin, aşk ile yıkımın, geçmiş ile geleceğin iç içe geçtiği bir hikâye. Bazı gölgeler asla kaybolmaz. Onlar yalnızca başka birine geçer.