Yoğun bakıma yatışının onuncu  ziyaret günü kendisini ziyarete gittiğimizde  aynı hemşire öne çıkıp  şöyle dedi: ‘ Duhançi hanım  bugün içeri girip oğlunuzu yakından görebilirsiniz.’  Hayretle açılmış gözlerimde ne gördü bilmiyorum ama şöyle devam etti: ’ Bu bir istisna. Bugüne, size ve ailenize özel.’  Hepimiz mavi tulumları ve özel ayakkabılarımızı giyip bonelerimizi takarak birer birer içeri girdik.  On gün sonra  onu görmeye hasrettim ve sözlerimi ona söylemek istiyordum. Ama ağzımı açmadan    bakışım  onun gözlerine düştü. Tüpler hortumlar konuşmasını engelliyordu. Ama gözler söylenmemiş tüm kelimeleri söylüyordu.  Bakışları gittiğimizi görünce  ne kadar üzüldüğünü haykırıyordu.  Kaşlarını çatıyordu : ‘Diğer hastaların canı yok mu?  Diğer hastalar birinin yanına gelmesini ve  sohbet etmeyi istemezler mi? ‘  Dedim ki: ‘Oğlum hemşireler  kendileri  gelmemize izin verdi. Gözleriyle diyordu ki:  ‘ Onların da kimseleri var. Şimdi  diyorlar ki ne olmuş bu bizden daha mı kıymetli?  Siz benim yanımda otursanız etrafım kalabalık olsa onların yanında kimse olmasa olur mu böyle? Mutsuz olduğunu ve acı çektiğini gördüm bu yüzden hızla dışarı çıktım 
Bu kitap, `servikal omurilik amputasyonu` gazisi (sonrasında şehid olan) Hüseyin Duhânçî`nin ve ona yeni hayatının her aşamasında eşlik etmeye çalışan ailesinin acılarla dolu inişli çıkışlı yaşamının öyküsüdür.
Eserde, Şehid Hüseyin  Duhânçî`nin annesi Şehlâ Münzevî, oğlunun çocukluğundan şehadet anına kadar olan anılarını anlatıyor.