Deniz ol, okyanus ol, senin içine aksın ırmaklar, sende asudeleşsin hiddetten kireç rengine dönmüş it salyası devasa köpükler. Ve “Gözü dönmüş akarlar” derin bir sükûnetle uykuya dalsın bağrında!
Kuytularında saklıyorken acının her demini, görünen yüzündeki mazbut ve mazlum resmini bozma sakın! ... 

Sana koşup gelen şeffaf ve berrak ırmaklar senin eşiğinden geçtikçe, varlığınla vuslat oldukça, seninle hemhal olsun ve acının renginde hiddetleri kaybolsun.

Aslolan;

Sevdayı şiir yapmak değil “Şiirleşen sevdaları” yaşayabilmektir. Sevda yaşamaktır…

Ve sevda;

“Beyaz günlere kan damlatmaktır!”