"Tatlar, kokular, renkler, sesler… Hepsinin benim için uzak bir anlamı var. Karşılaştığım yüzlerde tanıdık izler arıyorum. Boğazımda biriken anıları kelimelere dökmeye çalışıyorum. Beni çevreleyen ve duyduğum her şey ceza gibi. Don Ernesto gülüyor. Geçeceğini söylüyor. Bunlar başlangıçta olur. Birlikte bu dönemin sonuna geldik, Malinalli Tenepatl Okulumuzun son dönemine."

Meksika Hükûmeti tarafından demiryolu işçilerinin, göçebe ailelerin ve ücra bölgelerdeki çocukların gidebilmesi için kurulan vagon okullar; modernleşmeye bir köstek olarak görülür ve bir anda siyasi çıkarların odağı hâline gelir. Bakanlıktan müfettişin önüne gelen vagon okulların kapatılma dosyası, müfettişin dosyalarının arasından düşen siyah beyaz bir fotoğrafla; çocukluğun, eğitimin, fakirliğin, ilk aşkların ve düşlerin yeniden yaşandığı ve sorgulandığı bir davaya dönüşür. Hugo Valenzuela; tahta banklar ve kara bir tahtadan oluşan vagon okulu sınıfında, hiçliğin ortasında mücadelesini hiç yitirmeyen ihtiyar öğretmen Don Ernesto ve öğrencilerinin geleceği hakkında en kritik kararı almaya hazırlanırken, kendi geçmişinin muhasebesini de yapacaktır.

Son Vagon; sadece Meksika’nın değil, dünyanın her yerindeki eğitim sorununu sırtlayan, siyasi göndermeleri ve incelikli kurgusuyla sarsıcı bir roman.