İman; bir gemiydi, göğüs sularında rızık arayabilen...

Tasavvuf; genç bir adamdı, nazlı kızları peşinden koşturan...

Gönül; bir bahçeydi, çamurlaşan toprakta güller yetişen...

Sabır ahdı...

Ne kavuşmak içindi dualar ne ayrılığa dayanırdı can...Aşk... Şiirlere sığınmış bir kadındı, sessiz çığlıkları olan...

Şiirler biter mi sandınız kadınlara dönünce namlular? Allah bilmez mi karanlıkta dökülen damlalar gözyaşı mı, kan mı?

Bunca şiir sebepsiz değil! Şu tokmakta nedir asılı, ardı görünmez bir kapıya...

Ardı ölüm müdür hayat mı? Ölüm ise daim senindir, ak kefene de sarsalar, iman bahçesindeki güller..

Hayat ise... İşte buna dervişlik derler... Ölümü bile korkutur dervişin dizeleri...

Bu kitap, diye başlamak nedendir tanışmak için... Yetmedi mi onca derdimi derdine serdiğim?

Ben mi seni okuyacağım, sen mi beni? Fark eder mi?

Ben anlatayım sen dinle, eğer dokunabilirsem derinlerde sakladığın sen’e... Sonra sen sula beni gözyaşlarınla...

Sula ki ‘Solmasın Gönlümün İman Gülleri’...