Kemal Ahmed, yüreklerimizde, her zaman tavaf edeceğimiz bir ibret abidesi gibi yaşıyor.

Suad Derviş

Kafası

Yüzde yüz uygun muydu kafama

Bilmiyorum, ama

O benim soyumdandı.

Etiyle, kanıyla değil,

Belki de heyecanıyla değil,

Batırıp parmaklarını kanayan yarasına

Beyninin ışığını sattığı için

Bir ekmek parasına.

Fakat ne yazık ki, o,

Namludan kopan bir kurşun gibi haykırıp,

Karanlık acıların camını kırıp

Güneşi dolu dizgin gözlerine dolduramadı!

Gün geldi, ağrıdan ayakta duramadı.

Ve işte o zaman

Çocuğunu boğan

Aç bir ana gibi,

Bir çözülmez çemberin kıvranarak içinde,

Boğdu kendi elleriyle yüreğini

Bir rakı kadehinde.

Tutunmak istedi, kaçtılar;

Çalıştı, kırbaçladılar;

Susadı, kendi kanını içti o!

Parça parça insan kafası satılan,

Kaldırımlarında aç yatılan

Bir caddeden

Mukaddes bir ıstırap şarkısı gibi gelip

Geçti o!..

Nazım Hikmet