Mahalleler sever konuşulacak konuyu, konu olacak ki konuşulsun. Konuşulacak ki hayat devam etsin. Çünkü küçük yerlerin boşluğu ancak cümlelerle dolar. Günlük telaşlar bitip de çaylar demlenince bu boşluğa cümleler göğüs gerer. Şimdiki gibi değil ki hayat, bir koşturmacanın içinde boğulduğumuz zamanlar değil ki…  Acaba bütün sobalı evler böyle mutlu muydu? Sobalar sadece odaları değil hayatı da mı ısıtıyordu? Ateşin çıkardığı o ses her evde bir iç huzuru muydu? Tavana vuran ışıltı her çocuğun hayal dünyasına dolar mıydı? Sobalı evlerde sohbetler daha mı insanca ve daha mı insana dönüktü?