Gittin! Seni benden, beni senden koparttılar! Kahpe bir intihara dönüş bileti kesti gişedeki Azrail! Tımarhanelere kaldırdılar beni, kollarıma kocaman serum şişelerinde gözyaşları bağladılar! Başlamadan bitti aramızdaki her şey! Bitti! Sen, "Bitti" bile diyemedin! "Başlayan şeyler bit(t)er, ben seni sevmeye başlamadım ki" derdim! Bitti! Her bitiş yeni bir başlangıcın fragmanıydı! Aramızda sıradağlar gibi duran aşılmaz engel "Biz arkadaşız" diye başlayan o çocukça masal değil, gözü dönmüş psikiyatristlerin yazdıkları ufacık bir kağıt parçasıydı: "Şizofrenik semptomlar" diye başlayan ve "gözlem altında tutulmalı!" emir kipiyle noktalanan! Ey kâri! Şimdi dinleyeceğin her şey yalandır...  “Yalan… Yalan… Yalan" Bir yalanın utana utana gerçeğe dönüşmesi, tüm gerçeklerin arsızca yalana dönmesi ve neyin gerçek neyin yalan olduğunun artık hiçbir öneminin kalmadığı bir kaosun hikâyesidir... Kocaman, hiçbir şeyle tanımlanamayacak kadar büyük bir acının hikâyesi.