Rasulullah’ın hayatına, ferdi, ailevi ve içtimai yaşantı ve eylemlerine, dâva ve dâvetine Kur’an kaynaklık etmekteydi. Bu itibarla Rasulullah’ın sîreti (çoğulu siyer) denilince ilk aklımıza gelen Kur’an olmalıdır. Ki Âişe annemizin “Onun ahlakı Kur’an’dı” ifadesi tam olarak bu gerçeğe işaret etmektedir.
Her konuda olduğu gibi, siyeri öğrenip anlamada da temel kaynağımız Kur’an olmalıdır. Siyer okumalarımızda Kur’an’ı mutlaka merkeze almalı, hakem ve furkan olarak Kur’an’ı zihnimizde aktif tutmalı, siyer kaynaklarından okuduğumuz tüm bilgileri Kur’an’a arz etmeli, Kur’an süzgecinden geçirmeliyiz.
Ne Kur’an’sız bir Rasulullah algı ve anlayışı, ne de Rasulullah’sız bir Kur’an algı ve anlayışı sağlıklı olabilir. Rasulullah’ın tâbi olduğu kaynak Kur’an olduğuna göre, Kur’an’sız, Kur’an’dan bağımsız, tarihsel süreçte oluşturulan rivayet malzemesi içinde yer yer çok açık olarak karşımıza çıktığı üzere (hâşâ) Kur’an’a rağmen konuşan, Kur’an’a rağmen pratikler işleyen bir Rasulullah portresi nasıl ki kabul edilemez ise, Kur’an’ın ilk muhatabı ve Rabbimiz tarafından hikmetle mücehhez kılınmış olarak Kur’an’ı en iyi anlayıp en iyi yaşayan Allah’ın Rasulü olarak onun en güzel örnekliği, yani sünnet bağlamını devre dışı bırakan bir Kur’an algı ve anlayışı da kabul edilemezdir.
Kur’an, sünnetin kaynağı, sünnet de Kur’an’ın en güzel pratiği olarak onun en temel bağlamıdır. Dolayısıyla Rasulullah’ın sîretini Kur’an temelinde öğrenip anlamaya çalışacağımız gibi, Kur’an’ı da sünnet bağlamıyla birlikte öğrenip anlamaya çalışacağız.