Benimkisi gecikmiş bir keşif ve geç kalmamış bir şaşkınlıktı.
Tam zamanında giriştiğim sınırlardaki yürüyüşün sonunda, yolculuğum bir başka kavşağa sapmıştı.

Tüm yaşadıklarımla birlikte, kampa doğru attığım her adımda; benliğimde, zihnimde ve yüreğimde yaşattığım yenilenmişlik duygusu, tarifsiz bir mutlulukla sarıyordu beni.
Çünkü sınırların ardında kaybolan yanlarıma ulaşmış ve onları bir bir toplamanın yolunu bulmuştum.
Sonsuz gündoğumlarında sınırları aşa aşa yürümek…

Yürüyüşüm burada sonlanmıştı ve kampın ışıkları tam karşımda duruyordu. Adımlarımı biraz daha hızlandırdığımda, artık çok daha iyi biliyordum; her bitişin, yeni bir başlangıç olduğunu…