Eğer bana anlattığınız zaman rahatlayacağınızı hissediyorsanız lütfen anlatın,” dedi. Kendimi kapana kısılmış gibi hissettim. Nabzım hızlandı, başım dönmeye başladı. Ellerimi cebime sokup başımı gökyüzüne doğru kaldırdım ve derin bir nefes aldım. Kapkara bulutların arasından sıyrılan güneş Londra’nın puslu havasını yırtarak gözlerime doldu. Kamaşan gözlerimi sıkı sıkı kapattım. Gözümün önünde anlamsız şekiller belirdi, beynime yine siren sesleri doldu. Kelimeler dudağımın kenarında birleşip beklemeye başladılar. Başımı ona doğru çevirdim ve gözlerimi açtım... İşte kaderim karşımda duruyor ve bana gülümsüyordu...