“Onunla aynı mahallede olduğumuz için aynı anda okula gider aynı anda mahalleye gelirdik. Onunla yeri gelir canımız sıkılır bizim evde atari oynar, yeri gelir onların evinde Zarife teyzenin bizim için sobanın üzerine koyduğukestaneleri yerdik. Ahmet benim için diğer herkesten farklıydı. Herkesle konuşmayı çok severdi, onunla vakit geçirmekten hoşlanırdım. Onlara gittiğimizde harçlıklarıylaaldığı yeni kitapları gösterirdi. Ve hangi kitabı okumakistersem alabileceğimi söylerdi. Severdim onun okuduğu kitapları okumayı, okuduğu kitaplarda sevdiği cümlelerin altını çizerdi. Ben ise o çizilen cümleleri okudukça mutlu olurdum. Çocukluğumun en güzel yanıydı o.”