Tanzimat`tan günümüze modern Türk şiirinde, "Şiirde Mekân Mekânda Şiir" poetik diyalektiği, mekân-insan, mekân-öz-ne, mekân-toplum ağı içinde şiir dilinin yoğunluğuna bağlı olarak sürekli kendini yenileyip derinliğini artırır. Özellikle Tanzimat`tan sonra Türk şiir evreninde öznenin mekânsal düz-lemde kendini inşa etme veya `ben`ini kurma arzusu, bireysel ve toplumsal mekânları; yer/alan/uzam/boşluk olmanın öte-sinde; yutucu, besleyici, ütopik, yalıtık, kaçış, bunaltı, mutluluk ve özgürlük mekanlarını açımlar hale getirir. Mekânın "dünya içre" ve "dünya dışı varlık olmak isteyen şiir öznesinin kimliği-nin konumlandığı yer olarak derin yeni algı ve olgu üretmesi, mekânı zamanın içinde meydana gelen eylem, ilişki ve olgula-rın özel topografik imgesel hafızası yapar. Bu bağlamda Tanzi-mat`tan günümüze modern Türk şiirinde; insan mekân, şiir mekân/mekân şiir ilişkisi derin ve iç içe geçmiş metaforik s/imge yüklü bir yapıya dönüşür. Bu dönüşümde şair-şi-ir-mekân ilişkisi bireysel, toplumsal ve poetik kökene oturduk-ça mekân geometrik ve coğrafik yer olmaktan çıkarak içtenlik mekânı haline gelir.
İnsan mekân, mekân edebiyat, edebiyat şiir ve nihayetinde "Şiirde Mekân∞ Mekânda Şiir"; tarihsel, kültürel ve sosyal açıdan onu kuran kişi ve kimliklerin varoluşsal olgu, algı ve kavrayışlarının özel belleğidir. Biz de bu çalışmamızda Tanzi-mat`tan günümüze modern Türk şiirinin algı ve olgu yüklü mekânsal hafıza atlasını çıkararak bireysel, toplumsal ve poetik tarihi gelişim, değişim eğrisini kolektif bilincin bütünle-yen ekseninde vermeye çalıştık..."
Veysel ŞAHİN