*Kalemi hiç kaldırmadan çizeceksin* demişti öğretmenim sıfırı öğretirken. O gün  öğrenmiştim tüm sonların başlangıçla buluşmaya yazgılı olduğunu. Bunu hiç unutmuyorum  ama her sahneye çıktığımda repliğimi unutuyorum artık. Hep aynı şeyi söylüyor öğretmenim o zaman: *Otur! Sıfır! * Hayat dersinden sınıfta kalıyorum ha bire. Baştan başlayıp sona  ulaşıyorum; sıfır. Geri dönüp sondan başlıyorum bu kez, başa dönüyorum yine; sıfır. İçinde boğulduğum, sınırlarını gide gele bin kez çizdiğim o çemberin çeperini zorlama girişimi bu öykü de.

Aynı diğerleri gibi...

Sıfır noktasındayım ve yanıyor su...

Kalemi kaldırmalıyım artık...