Hayat bazen insanın kulağına eğilir ve şu sözcükleri fısıldar; “Bitti artık zorlayamaya gerek yok.” Bu saatten sonra olaylara iyi tarafından bakmaya çalışarak boyun felci olmanın gereği yoktur.

Neticede hayat her zaman kazanır. Sen vagonların içinde hangi yöne koşarsan koş, hayat denen tren nereye gidiyorsa o durağa kadar gitme mecburiyetin vardır.

Her insanın kendi içinde sakladığı bir hikayesi vardır... Ya sürükler onu peşinden ya da sürüklenir onun peşinden...

Peki ya ben hangisiydim?