İşrakilik, Şihabüddin es-Sühreverdi (öl.587/1191) tarafından sistemleştirildiği kabul edilen, özgün ve köklü bir düşünme biçimini temsil etmektedir. Bu durumda İşrakiliğin araştırılması, sadece bu ekolün anlaşılması için değil, aynı zamanda bir bütün olarak İslam felsefesi geleneğinin de anlaşılması için önemlidir. Ancak, hem tarihsel süreçte hem de İslam felsefesinin kurucu epistemolojilerine ilişkin son yıllarda yapılan araştırmalarda İşrakiliğin çok az ilgi gördüğü, yeteri kadar araştırılmadığı ve anlaşılmadığı görülmektedir.

Bu anlamda İşrakilikle ilgili, genel olarak, iki araştırma alanına duyulan derin ihtiyacı tespit etmek mümkündür:

(i) İşrakilik düşüncesinin `farklılık`larını ihtiva eden ayrıştırıcı vasfını kendi bütünlüğü içinde anlama ihtiyacı,

(ii) tamamlayıcı bir parçası olduğu İslam felsefesi geleneğinin diğer ekolleriyle olan `paylaşım`ları bakımından anlama ihtiyacı. Birincisi İslam felsefesinin özgün bir ekolü olarak İşrakiliğin araştırılmasına, ikincisi Meşşailik ve Felsefi Tasavvuf ekolleriyle olan ilişkisinin anlaşılmasına ve araştırılmasına ilişkin bir ihtiyaçta temerküz etmektedir.