Yolunu kaybetmiş bir çocuk güneşli günler geldi anne… üşütmüyor esen rüzgâr büyümek büyümek de hiç korkulacak kadar değilmiş hıfzettim ömrümce galiba çocukluğunu kaybetti yüreğim… ne insanları çocukluğumdaki gibi sevebiliyor ne içten gülebiliyorum. savaşmak anne, yorulup pes etmeden çabalamak o kadar da ağır değilmiş yalnız kalabilmek, zifiri gecelerde umutsuz yarınlarda, o kadar da korkunç değilmiş anne… ne sevmeyi biliyorum ne de sevilmeyi. işte diyorum ya, yüreğimdeki çocuk benliğini yolunu kaybetmiş.