Öyle bir sükûnet kapladı ki içimi, gözlerimde biriken yaşlar usulca, beni anlayıp kabullenmiş gibi akmaya başladı. Gecenin karanlığında, biraz ürkmüş fakat kendimden emin bir şekilde, son satırlarımı yazıyorum. Son bir kez daha görmeyi reddettiğim güneş, birkaç saat sonra ışıklarını odama yansıttığında, masaya dayandırdığım başımı, yorgun ve zayıf vücudumu aydınlığa kavuşturup son bir teselliyi benden esirgemeyecek. Artık bir bütün olduğuma, sessizce ve huzurla sonsuz bir uykuya daldığıma şahit olacak. İnsanların hiç duymadığı ve bilmediği bir evdeki sessiz savaş sona erecek...