*Sadece içimde susmak istemeyen bir ses olduğu için yazıyorum .*der Sylvia Plath.

Ben de kitabımın bu bölümüne bu güzel söz ile başlamak istedim. Belki de bu cümleyi içimde birden çok kez tekrarladığımda bana çok benzeyen bir cümle olduğunu fark ettiğimden kullanmak istemişimdir, kim bilir? Ben herkesin bir cümlesi olduğuna inanırdım, benim de cümlem buydu. Benim yerime başkası söylemişti ama olsundu, güzel sözdü. Durup düşündüğünüzde beni anlatan bir sözdü. Ben hep içine kapanık bir kızdım, içine kapanık derken ismim gibi kitapların içinde yaşayan kızdım. Belki de isminin anlamını yaşatan insanlardan biri de, bendim. Kendi hikâyemin başrolü bendim. Ve siyah kaplı defterin üzerindeki beyaz renkli yazıyı okudum.

Ben Öykü Has. Sadece yedi harf, üç hece.