Okyanusta, azgın dalgalarla boğuşan bir “Kristal Yelkenliyim”. 
Dibe yaklaştıkça, köpükler sarıyor bedenimi, üşüyorum… 
Bazen zirvesindeyim uğuldayan dalgaların, uçuyorum. 
Korku, ılık ılık yayılıyor bedenime. 
Yüreğime biriken irili ufaklı taşları bir bir savuruyorum başıbozuk dalgalara. 
Derinlere sesleniyorum; Akaaa! Babaaa! Neredesin? 
Sessiz çığlıklarım, kendimi duyurma çabam aslında… 
“Sesimi duyan var mı? Sesimi duyan var mıııııı?” 
Haykırışları çınlıyor kulağımda… 
Sesini duyan yok! Biliyorum! Sesimi duyan yok…