Bir vadide sesini beğenmeyen bir rüzgar yaşarmış. Adı Gündoğusu’ymuş. Kendini hiç sevmez, sürekli şikayet edermiş. “Benim sesim kuru ve soğuk. Ben neden denizden karaya doğru esen serin bir rüzgar değilim? Ben de denizden karaya doğru essem, sesim yumuşak ve güzel olurdu.“ diyormuş karşılaştığı herkese.

“Kırlangıçlardan duydum. Gündüz havalar sıcak olduğunda denizden yumuşacık esen meltem rüzgarları varmış. Dolaştığım dağlarda ben de rastlamıştım dağ meltemlerine; nehir kenarlarında kavaklar ve söğütlerle söyleşirken. Ben de denizden esen meltemler gibi olmak istiyorum.“ demiş dağın eteğindeki ağaçlara.