Ölümle yaşam arası bir çizgide yüreğe dayanan gözleriyle dans etmekti aşk. İçimize önce umutları hapsedip sonra bir vedayla yerle bir eden, bizi en suskun yanımızdan yakalayan; soluğu kesik, anlamı eksik bırakan.
Anlamsız bir sıfatla gecenin en karanlığına kalbimizi bırakmıştı sonunda. Gün doğumuna nasıl “Merhaba!” denilirdi ki şimdi...
Kum saatine takılı gözlerim, en son bıraktığın yerdeyim. Kalemi susmayan bir şair yarattın sonunda, sitemleri sayfalara sığmayan.
Peki, soruyorum şimdi sana; neden sende bir yok oluştum?
Oysa ellerinde var olmuştum...