Anneciğim;

Adının önüne yakışacak kelime bulamadım. Bütün güzel kelimeleri kullansam da seni ifade etmeye yetmez, biliyorum. Sen benim annemsin. Dupduru imanınla, sıcacık duygularınla, tohumlarımı filizlendiren toprağımsın.

Senin gözyaşların gül tomurcuklarına benzer. Seherin en sakin köşesinde herkes uyurken dökülür duaya kalkmış yumuşak avuçlarına. Gözlerinden dökülen billur katreler, benim hayatımda çiçeklenir birer birer.

Karanlıklarım dualarınla aydınlanır. Sen ki, gönül ayağım kaymaya meylettiğinde kilometrelerce öteden bunu hissedersin. Çünkü senin gönlün hakiki muhabbete açıktır. Şefkat pınarlarını yollarımdan çekersen ne olur halim?!

Ve sen anneciğim... Yemeyip yediren, giymeyip giydiren.. Benim için saçını süpürge edenin, kokusu güzelim, çilelim...

Anne ağladığı zaman yürekten ağlar, gönülden ağlar, yüreği cayır cayır yanar, hep ızdırap yudumlar. Yavrusu için, bir ömür boyu gözleri çağlayan haline gelir. Anne; oğlu okula gider ağlar, askere gider ağlar, hasta olur ağlar, kızı gelin gider ağlar, bir mektup gelir ağlar. Ağlamadığı bir an yoktur. Denizler gözyaşı olsaydı, dayanamaz tükenirdi.

Canım annem! Senin gözyaşlarının hakkı nasıl ödenir, bilmem ki!?

Şefkat dolu `anne yüreği` Yaradan`ın hediyesidir sana anne!