*Yıllardır içimde keçeye dönen işe yaramazlık duygusu, ilk kez o öğleden sonra kaybolur gibi oldu.*

"Emre Ergel’in öyküleri, yaşamın gerçekliklerine ironik bir dokunuş yapıyor. Hayattan beklentiler ile hayatın getirdikleri arasında sıkışan karakterler, zamanın ruhuna kapılanlar veya hayatın verdiğine razı olup yolunu bir şekilde sürdürenler. Konusu insan olan her metin gibi, insanın belirsizliğiyle yaşadığı zamanın, mekânın getirisine göre renk alıyor her şey. Anlatılan hayat, anlatılan insan,anlatılan zaman ve tüm bunların ironik ifadesi.