*Yavaş yavaş hudutları çiziliyordu. Nurcay Hanım’ın Ses dergileri, Resimli Roman’’ları, hanımlarıyla beraber evden çekildi.

*Maniniz yoksa annem size gelecek* lafları işitilmez oldu, tek mani(a) Nergis’ti.

Yalnızca kendilerinin *Hayat’ı vardı. Hayat mecmuası. Ve pek acılaşmış, sönmüştü.

Sonra o da çekildi. Okuyacak kimse yoktu.

Sokak, evler koca bir silgiydi, üzerlerinden geçmişti.

Mahallenin kuşları başka diyarlara göç ettiler.

Beyazlar, yeşiller, maviler hicret ettiler. Sadece kara sarı vardı; karasarı.

Çay partilerinin sesi soluğu kesildi.

Lokalin bahçesi karanlıklara gömüldü.

Aynalar ve giysi dolapları ışımaz oldu.

Kahkahalar, emin güvenli tavırlar, yüksek doz övünmeler, erkek-dişi saltanatlar, başka evlere, sapasağlam capcanlı kâşanelere kaçtı.

Derin yeis içinde kahırlı baharlar çarnâçar geri çekildi.

Nergis, kara bir meleğe *Lütfen, çocuklarımın mürüvvetini görünceye kadar bana izin ver.* dedi.

Hâlbuki ölümcül takipteydi.*

"Sarılmak"; çetin, sancılı bir süreçle karşı karşıya kalan bir ailenin hayata tutunma, yaşama savaşından kesitler.

Bir yolculuk, direniş ve "insanlaşma" davasının romanı...

Gönlü işleyen nakkaşlar; sarmaşıklar; muhabbetin gerçeğinde seyre dalanlar...

Ki Aşk da bir sema gülüşü olduğu kadar; bir "Sar(ıl)mak" eylemi değil midir?

Geçmişten derinden süzülüp gelen, zamanı mekânı aşan bir keşif hikâyesi...