Önce kendine yetebilmelidir insan. Yani bir insan kendiyle baş başa kaldığında huzurlu oluyorsa ve başka bir insanın sevgisine ilişki anlamında bağımlı değilse, kendi olarak ayakta kalabilmeyi o zaman öğrenmiş demektir. İnsan o zaman yürüyebilir hayata…
İnsanın özünde sevgi vardır. İnsan bir sevgiye “yalnızlığın” üstesinden gelmek için ihtiyaç duyar. Yalnızlığı kişilik yapısıyla ve benliğinin gücüyle çözer. İnsan bu “gücü” çocukluğunda anne-baba sevgisinden alır.