Her birimizin ömür denilen yolda unutamadığımız, zaman zaman bazılarını tebessümle, bazılarını içimizde hissettiğimiz buruk bir acıyla anımsadığımız yaşanmışlıklarımız vardır. Çeyiz sandığımızın kuytu bir köşesinde öylece beklerler, ta ki onları birisi gün yüzüne çıkarana kadar. Benim eski, ahşap çeyiz sandığım epey dolmuş, kapanmakta zorlanıyor. İçindekiler dışarı çıkmak için çırpınıyorlar. Ben de bir kısmını özgür bıraktım, siz değerli okuyucularımla paylaşıyorum. Bazılarınız kendi yaşanmışlıklarınızdan benzerlikler bulacak, bazıları inanmayıp abarttığımı düşünecek ama hepsi gerçek ve benim yaşadıklarım…
         Kitaplarımızı kaplamak pek kolay olmuyordu. Gazete en güzel kitap kabıydı ama köyde eski ya da yeni gazete bulmak mümkün değildi. Başka yerlerde akrabaları olan arkadaşlarımıza eski gazeteler gelirdi ve defterlerini, kitaplarını onlarla kaplarlardı.
          Bizim sınıfımızda bir gün bir arkadaşımızın kitaplarını farklı bir şeyle kaplamış olduğunu gördük. Güzel görünüyordu, düz saman sarısı bir renkteydi ve ellediğimiz zaman daha düzgün duruyor ve sağlam bir şeye benziyordu.