Salpi, tuttu ellerini Haci’nin ve evine götürdü. Sessizdi ikisi de lal gibi. Diller susmuş, gözler konuşuyordu.

Ses, hisse tabiydi şimdi: Bu suskunluk, ke-limelerin kifayetsizliğini; öyle derin, öyle berrak ve öyle sarih anlatıyordu ki…

Uzun uzun yüzüne baktı sevdiğinin genç kız. Haci de gözlerinden kalbine adeta akan Salpi’nin gönlündeki sonsuzlukta eriyordu sanki.

Delice duygulara ram bedenler, tek göz odada, gem tutmayan vahşi küheylanlar gibi, Deyri-zor kumlarında yanan iki alevdi şimdi. Söndür-meye, Sina çölünün buzdan sabahı dahi kifayet-sizdi yangını. Yağan çöl yağmurlarıyla dudakları ıslandı ikisinin de.