Önce çocuk yaşta evlendirildi Şahizer, sonra kuma gitti. Cıvıl cıvıl bir hayat hayal ederken, karanlık bir dehlizde hapsoldu adeta. Küstü hayata. Ama sorgulamaları hiç bitmedi. Kaderi, kaderi vaaz edenleri… Yoksulluğu, yoksulluğun girdabında sürüklenen yaşamları... Umutsuzca çektiği yaşam serüveni küreğini, erkenden bırakıp gitti sessizce.

“Önemli olan çok yaşamak değil. Elbette çok yaşamak da güzel ama önemli olan insan gibi güzel yaşamak. Ben hep söylerim, biz birlik olup bu kokuşmuş düzeni değiştirmezsek ne olur? Yine yoksullar, garibanlar, kısacası emekçiler, ezilenler hayatlarını doya doya yaşamadan göçüp giderler. Aynı çileli Şahizer Abla gibi. Hep söylerim ülkemizde tonlarcası var, diye. Aslında bunu hepimiz biliriz bilmesine de ama niye sessiz kalırız, işte orası biraz düşündürücü değil mi?”