Yağmurun sesinde huzur buluyor insan, en güzel senfonilerin tısını duyuyor.

Düşünüyorum da bir zamanlar Hayyam’da, Mevlana’da, Chopin ve Aşık Veysel de aynı mutluluğun anlarındaki tadını çıkarmışlar belki de...

O zaman iliklerine kadar çekmelisin, hissetmelisin toprak kokusunu...

Hayat, yağmurun altında sakin bir halde dolaşmanın verdiği paha biçilmez keyiftedir.

Tadını çıkarmalı insan.

Çok yapraklı bir kitabın özeti kadar kısadır belki de hayat.

Belki de sadece yürektedir evrende var olan.

Ve onun için, düştüğü yerden kalkıp *Sahi Nerede Kalmıştık?* demeli insan.