9. yüzyılda hadis âlimleri arasında otorite olarak görülen İmam Nesâî çoğunlukla Kütüb-i Sitte’nin beşincisi olan es-Sünen eseriyle tanınır. Titizlikle ortaya koyduğu tüm eserler için yüzlerce âlimden dersler aldığı bilinir. Nesâî, muhaddislerden rivâyet alırken sahihlik açısından en ufak bir zayıflık gördüğü hadisi (râvi zincirinde güvenilir âlimler olsa dahi) eserine almamış ve bu ciddi çalışmasıyla illetli hadisleri ayıran dört âlimden biri olarak anılmıştır.

Sahabenin Faziletleri eserini yazmasına vesile olan ise sahabeler arasında üstünlük ayrımı yaptığı, taraf tuttuğu öne sürülmesidir. Bu eserde bir araya getirdiği rivâyetlerle kıstasının sadece sahihlik olduğu apaçık görülmektedir.