Safahat Mehmet Akif’in yedi kitaptan meydana gelen şiir külliyatıdır. Bu külliyat içerisinde Hasta, Küfe, Hasır, Meyhane, Mahalle Kahvesi, Seyfi Baba, Bayram, Kocakarı ile Ömer, Âmin Alayı, Kör Neyzen gibi manzumelerde Akif, toplumdaki sosyal sefaleti dile getirir. Bu şiirlerde toplumun alt tabaksına ait insanların hastalık, ölüm, fakirlik vb. durumlar karşısındaki tutumları ve çaresizlikleri bütün çıplaklığı ile ortaya konur. Akif bu şiirlerde karşılıklı konuşma şekline dayanan anlatım şekillerini tercih etmiştir. O bakımdan bu manzumelere tamamen konuşma üslûbu hâkimdir.

Akif’in şiirlerinde kullandığı dil, doğrudan doğruya halkın konuştuğu dildir. Bu dilin içinde halkımızın inançları, âdetleri, gelenekleri, atasözleri, deyimleri, folkloru, kısaca bugünkü hayatımızdan epey gerilerde kalmış toplum yaşamımızın yansımaları bulunmaktadır. Onun şiirlerinde, halkın içinde yetişmiş, halkın değerlerini bizzat halkıyla birlikte yaşamış bir insanın samimi ve katıksız dili vardır. Bu dilin içinde halk arasında canlı olarak kullanılan halk ağzı, kaba konuşma, küfür sözleri, argo sözler gibi pek çok konuşma diline özgü dil unsurları mevcuttur. Akif bu dil unsurlarından, deyim ve kalıp sözlerden geniş ölçüde yararlanmıştır. İşte elinizdeki kitapta Safahat’ta konuşma diline özgü bu kullanımlar konu edilmiştir.