“Edebiyat neye yarar? Sade ve Masoch’un adları, en azından iki temel sapkınlığı adlandırmak konusunda yararlılık gösterdiler.” Mazohizme ismen kaynaklık eden Leopold von Sacher-Masoch üzerine hazırladığı sunuş niteliğinde metniyle her iki sapkınlık hakkındaki genel yargıyı ters yüz eden Gilles Deleuze, psikanalizin kestirimci tutumunu ihbar ederken, kendi düşünce çizgisini bu iki ‘lanetli’ yazarın kurduğu farklı edebi dünyaların içinden kaçırarak geçiriyor.

“Bütün iyi yazarlar en azından zihin psikolojisinin imkânsızlığı üzerinde anlaşırlar. Bilincin bilgiyle özdeşleştirilmesini bu kadar titizlikle eleştirmeleri işte bu yüzdendir. Bunlar bir tek, zihne bir doğa kazandıran etmenlerin belirlenimi konusunda farklılık gösterirler. Bu etmenler kimi zaman bedendir, yani madde: Bu durumda psikoloji yerini fizyolojiye bırakmalıdır. Kimi zaman tikel ilkelerdir, yani maddenin psişik bir dengi, ki psikoloji bunda hem tek mümkün nesnesini hem de bilimsel koşulunu bulmaktadır. Çağrışım ilkeleriyle Hume, daha zor ya da daha cüretkâr olan bu ikinci yolu seçmiş olur. Materyalizme olan sempatisi ve aynı zamanda bunun karşısındaki tereddüdü de bundan kaynaklanır.”

Kitapta, orijinalinde olduğu gibi, Deleuze’ün metnini Sacher-Masoch’un ünlü romanı Kürklü Venüs ve birkaç ek metin izliyor.