Hastaneye bir gün daha geç getirilseydi, hiç ya- şama şansı yoktu. Öyle olsa da ruhundaki ıstırap be- denindekinden fazlaydı. Sanki kurşunlar vücuduna değil de ruhuna saplanmış gibiydi. Zeki sınırsız bir acıyla kıvranıyor, ruhunda açılan yaraların onu hala nasıl hayatta bıraktığına şaşıyordu. Belki bir gün her şey geçer, her şey değişir ve bedenini yaralayanları affedebilirdi ama ruhunun katillerini asla affetmeyecekti. Terler içinde uyanarak, “Beni öldürdüler.” dedi. Ardından güçlükle nefes alıp ekledi: “Yetmedi, tekrar hayat verip bu kez de ruhumu öldürdüler. Yetmedi, tekrar hayat verip önce ruhumu sonra bedenimi öldürdüler. Şimdi uyandım, ancak ruhum uyuyor. Sadece nefes alıyorum, yaşamıyorum. Ruhumu öldürdüler.