Ne düşüneceğimi bilmeden
Bakıyorum otobüsün camından.
Çocukluğumun geçtiği semti
Terk etmek kadar acı.
Yıkılışlarıyla adres olmuş binalar
Ya da
İçinden çıkarttıklarımızla andığımız
Moloz yığınları.
Bu bir göç,
Yıkılan bir kentin son gezginleriyiz biz,
Gitmek istemiyoruz aslında,
Otobüs uzaklaştıkça büyüyor hasretimiz.
Fotoğraflara bakıp
Unutmama yeminleri ediyoruz.
Can dostları ve de depremi.