“Rondikên Veşartî ji nava dilê evîndareke ji welatê xwe dûr herikiye û bi du zaravên Kurdî derketiye pêşberê helbesthezan.

Hêvî, evîn, derd, azar, êş û elem û kulên xerîbiyê tev bi hev ra li ser rûpelên spî hatine reşandin.

Em ji rêz û bendên Gulistan Kanîreşê hîn dibin ku derdê xerîbiyê û kula penaberiyê gelek zor e. Lê evîndariya welat hêz û viyaneke xurt dide da ku mirov li her derên dinyayê bikaribe li ber xwe bide.

Helbestên Gulistan Kanîreşê ji nava dilê Kurdeke bi hesreta azadiyê diwerive û bi van hest û ramanan geh em xemgîn dibin, geh dilzîz dibin, geh dilxweş dibin û geh jî rûken dibin...”

(Zazakî)
Vêrî ahenga wexton de çiman xo biriqnena
Vîrardenî zêy lasêr çim sûre
monî qirş û galon de pel danî

Ez zona nomê mergî mi to yî
Yon zî qet neamayîşî to bi xo yo
Vengê to goşon mi de zinginyeno zêy şarabê ko
kowne zerriya xo ya melûl sere veradona

(Kurmancî)
Bê hêvî dimînim
di qeraxa şevan de
dibim sitêrikek ji mirinê
û bi xwe nahesim

Ji dûriya te
di boxçika xêyalan de niyazan heltînim
mamostayê vejîna dil
Lêvên elemdar ji ber têhna şerbeta lêvên te qelişîne