Sözlü gelenekteki bir aşk anlatısı olan Meme Alan destanından esinlenerek kaleme alınan Mem û Zîn, İslam toplumlarının ortak zevk, kültür ve algı birikiminden beslenerek kaleme alınmış bir şaheserdir. Bu çerçeveden bakıldığında Mem û Zîn, Klasik İslâm Edebiyatı literatürüne Kürt Edebiyatı adına yapılmış önemli bir edebî katkıdır.

Eserin Kürtçeden diğer dillere yapılan tercümeleri içerisinde, Türkçeye yapılan tercümeleri, diğerlerine göre hem daha eski hem de sayıca daha fazladır. Nazmî mahlaslı Aşık-ı Sıpkî’nin gerçekleştirdiği tercüme, şu ana kadar tespit edilenler içerisindeki en eski Türkçe tercümedir. Türk ve Kürt Edebiyatlarının ortak bir eseri olarak nitelendirdiğimiz Reyâhin-i Aşk, 1856 yılında kaleme alınmıştır.

Ahmede Xani’nin Mem û Zîn’ini benzer bir üslup ve aynı klasik edebiyat anlayışıyla Türkçeye Reyahin-i Aşk adıyla tercüme eden Nazmî’nin bu eseri, tercüme bir eser olmasına rağmen özgün üslubu, nitelikli tasvirleri ve sürükleyici anlatımıyla orijinal bir eser özelliği ortaya koymaktadır.