oturdum kaldım

beni öldüren gecenin ertesine

yemek masamda kan

kursağımda heves

ellerinde gençliğim

dudağımda hâlâ sen demenin şevki

biraz kahırla

penceremden yüzüme vuran soğuk

hatırladım kendime işlediğim suçu

unuttum tövbeyi

dedim allah’ım neden

başıma kakılan onca istek

hiç tapınmamışım gibi

dedim allah’ım neden

yapabildiğince sevilen, sonra silinen

ismi hep “şey vardı ya” ile başlayan

cebinde hep doğunun töresiyle dolaşan

olmadığı her yerde gülüşülen

her şeyin çok geçmesini dileyen

adımlarını hep geçmişe bileyen

ben dedim

allah’ım neden