ÖNCE HANGİSİ?
Tevbe, işlenmiş günahtan vazgeçmektir. İstiğfar, o tevbe’nin kabul olması veya genel olarak hatalar için af dilemektir. İstiğfar, yanlıştan vazgeçme, dönüştür. Tevbe, doğruya yönelmedir. Tevbe ve istiğfar ikisi birlikte hayatı kuşatır. İstiğfar, hayatın yaşanmış kısmıyla alakalı bir özür beyanıdır. Tevbe, yaşanmakta olan ve yaşanacak kısmıyla ilgilidir.
Tevbe; kalp ile olur. İstiğfar; dil ile olur. Tevbe; kalbi günah kirlerinden temizler. İstiğfar; amel defterini günahlardan temizler. Tevbe; insanın yalnız kendi nefsi içindir. İstiğfar; hem kendisinin hem de başkasının nefsi için olur. Tevbe; geçmişte olan günahından nadim olup, gelecekte olacaktan sakınmaya azmetmektir. İstiğfar; işlenmiş olan günahlardan bağışlama dilemektir. İstiğfâr kişinin kusurunun bağışlanmasını Allah’tan talep etmesi demektir.
Ragıp el İsfahânî’ye göre bu talebin hem söz hem fiille olması gerekir; aksi halde istiğfar kişiyi yalancı durumuna düşürür (el-Müfredât)