Bir zamanlar seni sevdiğimi zannederdim, meğer takıntı haline getirmişim seni, psikologlar, psikiyatri kliniklerinden yardım almak zorunda kaldım. Duygularım, sevgim hep arka bir plandaymış. Seni her şeyden herkesten fazla kıskanıyor fazla umursuyordum. İntihara giriştim. Ve hayata artık onsuz bir anlam yükleyemiyordum.

Onu kaybetmeyi bir türlü kabullenemiyordum. Şimdi ise istemsizce yaptığımı düşünüyorum, bazen kendimi tanıyamıyordum. Sana her yerden yazmak ulaşmak için çok çaba sarf ettim fakat boş bir çaba içerisinde olduğumu fark edemedim. Gözlerim; arkadaşlarımı, ailemi başka bir kimseyi görmüyordu artık, sadece sen ve ben vardı beynimin içinde. Belki çok basit kalacak ama, sen olmazsan kendime zarar vermekten korkuyordum. Bir zamanlar benim var olma sebebimdin. Sen olmadığın her gün kendimi yokmuşum gibi  hissediyordum. Şimdi ise biraz daha hayata karşı bakış açılarım değişti, kısaca ben artık eski ben değildim.