Senin için önemli olan insanlar karşısında olabildiğince kendin olmamak!

Rahmân ve Rahîm Olan Allah’ın Adıyla

Bâb-ı Semâ

Her insan bir dünya taşımakla kalmazmış bedeninde, bütün kâinatı taşımakla marifetini gösterirmiş meğer. Yıl­dızlar eşlik edermiş gülüşlerine mesela, göktaşları ağlatır­mış kimi zaman. Herkesin güneşi gözlerindeymiş oysa. Ve bütün kâinat gizliymiş en nihayetinde tüm sırlarıyla Levh-i Mahfuz’da. Ben de efendimden öğrendim. Öğren­dikçe susuzluğum arttı, içtikçe doymadım; kana kana iç­tim, yine doyamadım. Durmadan okudum. Gece gündüz demeden harf harf dokudum günleri.

Her kitap bir yıldızdı, bir ay, bir güneşti. Kaç tane ki­tap okuduğumu saymıyordum. Çünkü her kitabın sonuna geldiğimde, daha önce hiç kitap okumamış gibi aç hisse­diyordum kendimi okumaya.

Hangi kitabı okursam okuyayım, mutlaka Kur’ân-ı Kerîm’i de okuyor, üzerine düşünüyor ve anlamadığım yerleri efendime soruyordum. Bir gün efendime sordum:

“Üstünlük takvadadır, diyen Allah’a hamd olsun. Ancak, nedir takva?”

“Evlat, üç şeydir takva: Korkmak, kaçmak, koşmaktır.”

Anlamadığımı biliyordu. Devam etti izahına:

“Takva ki evvelâ korkmaktır. Seni en güzel biçimde yara­tan, sana sadece nefs değil, akıl ve ilm bahşeden Allah’tan korkmaktır. Zaten takvanın ilk hâli de budur. Takva ki kaçmaktır. Sen de ki sakınmaktır. Günahlardan kaçmak­tır ki takvanın ikinci hâli de budur. Takva ki koşmaktır. Nefsinden ve şeytanından kurtulup Allah’a koşmak ve ona kavuşmaktır ki takvanın son hâli de budur evlat.”