Onu tanıdığım zaman anladım evin dört duvar, bir çatıdan ibaret olmadığını. Saçları, kokusu, dokunuşu evim olacak kadar sıcaktı.
İnsan tanır mıydı onun sonunu getirecek diğer yarısını? Görür görmez anlamıştım ben. Tanımıştım, bilmiştim. Elimi bile bile ateşe uzatmıştım, yanmak için bile olsa...
Bu on yıl içerisinde onunla yollarımız çok kesişti, çok ayrıldı. Sandığının aksine hep bir arada değildik. Çünkü o, beni görmüyordu. Etrafı o kadar kalabalıktı ki...
Bu rüzgara kapılmayı, ne kadar savrulursam savrulayım onun peşinden gitmeyi istiyordum. Neydi beni ben olmaktan çıkaran? Doğrularımdan, değerlerimden uzaklaşmama neden olan; sonunun acıdan başka bir şey getirmeyeceği belli olan bu durumu direnmeden kabul etmemin sebebi neydi?
Kalbim, beynim onun dışındaki hiçbir olguyu kabul etmiyordu. Kendi mezarımı kazdığımı bilmiyordum...