*Annem ve ikizler eve döndüğü gün çok mutlu olmuştum. Ama çok geçmeden…*

*Peki ya ben ne yapacağım!* diye bağırdım. Kimse duymadı beni.

*Ben buradayım!* diye tekrar bağırdım. Hiç kimse cevap vermedi bana.

Çocukların duyguları çok hassastır. Anlaşılmak isterler. Kırılırlar fakat gönüllerini alırsanız çabucak unuturlar. Özlerler, bir öpücükle mutlu olurlar. Kıskanırlar, bir şeyler paylaşılınca oyuna geri dönerler. Korkarlar, kaygılarını ortadan kaldırınca rahatlarlar. Merak eder ve araştırırlar, bilgi verilince öğrenmiş olurlar.

Onların penceresinden olaylara bakmak gerekir kimi zaman. İşte elinizdeki kitap çocuğun gözüyle olaya bakmaktadır. Bir çocuğun *yeni doğan kardeşleri sonrasında unutulduğu, önemsenmediği, pabucunun dama atıldığı duygusu*nu en saf bir şekilde ortaya koyduğu bir hikâyeyi konu edinmektedir. Bakalım çocukların gözünde yeni kardeşler ve anne ve babanın davranışları ne anlama geliyormuş?